Φως

Φως χυμένο
όπως ο μούστος το μεσοκαλόκαιρο.
Φως που χαράζει τις θύμισες
φως για το ξημέρωμα των ονείρων
φως για τα μάτια που έκλαψαν.
Φως στις στράτες
που κράτησαν το γέλιο των παιδιών.
Φως γι’ αυτούς που αγάπησαν,
μέλι μοιρασμένο σε πικραμένα χείλη.
Πέταξες,
γλάρος λευκός,
πάνω απ’ τ’ ακρογιάλια του μεσοκαλόκαιρου,
ονειροφαντασία κι αλάφιασμα.
Μ’ άγγιξες
με την άκρη του κυκλάμινου,
με λύτρωσες με το βογκητό σου.
Σκιά ελαφιού η αγάπη
στα σοκάκια του Αύγουστου,
κόκκινη ανεμώνα της ηδονής.
Φως χυμένο στις στράτες του καλοκαιριού,
του έρωτα και της ανάστασης,
λίκνισμα της Πούλιας στα γεφύρια των εραστών.
Φως για τις στιγμές
που κλώσησαν τα όνειρα
τις νύχτες του Αποσπερίτη.
Φως στο τραπέζι της προσμονής,
μέλι μοιρασμένο
σε σφαλισμένα χείλη.

Μάγια Μποντζώρλου