Αστερίας

Γεννήθηκες απ’ τη μήτρα της νύχτας,
γυμνός,
θαλασσινός αστερίας πάνω στα βότσαλα.
Ξεπήδησες απ’ τη ρωγμή του σκοταδιού,
άντρας του κοραλλιού
και της χίμαιρας,
της λησμονιάς
και της Ανάστασης.
Κι ύστερα περπάτησες
μέσα στα ηλιοτρόπια,
κάποιο ξημέρωμα
σε μια μαγεμένη γη.
Μάτια του πελάγους,
ανάσα της άνοιξης.
Νεράιδες ερωτεύονται
στο ξύπνημα των κυκλάμινων,
στο λίκνισμα των ανεμώνων,
στο γύρισμα της μέρας που φεύγει.
Κι εσύ περιδέραιο στο λαιμό
περνάς τα όνειρά μου.
Κρωγμοί πουλιών οι στιγμές
χάνονται με τον άνεμο.
Κι εσύ ζώνη στη μέση σου
φοράς την αγκαλιά μου.
Η ζωή μετριέται με τις αυταπάτες μας
κι ο έρωτας η μεγαλύτερη.

Μάγια Μποντζώρλου