Αμμουδιές της Πανσελήνου

Τη σκοτεινιά του Ωκεανού
είχες στα μάτια
και στα μαλλιά
φορούσες στεφάνι του Διόνυσου.
Τα μπράτσα σου σκέπαζαν
φύκια του βυθού
κι οι πόθοι φίδια
κουλουριασμένα στο σώμα σου.
Με κάλεσες κοντά σου
με το κοχύλι της θάλασσας
και σ’ ακολούθησα
στις αμμουδιές της Πανσελήνου,
σκιά του Βορρά,
ανάσα της χίμαιρας.
Στο κορμί σου ψηλάφισα
τις πληγές των αστεριών
και με το δάκρυ σου
χάραξες το σκοτάδι της νύχτας.
Ο δρόμος μας ήταν
μέσα απ’ τ’ αρχαία ιερά,
στο φεγγαρόφωτο της άνοιξης,
εξομολογητές των νυχτερινών αναμνήσεων,
προσκυνητές της αφοσίωσης.
Μου ‘πες πως μ’ αγαπάς
στα ξέφωτα του Χείρωνα.
Μα η ζωή ολοένα μας πάει
στα σταυροδρόμια της.


Μάγια Μποντζώρλου

Ανθολογία ποιητικού και πεζού λόγου "ΜΗ ΒΙΑ"
εκδ. ΜΑΛΛΙΑΡΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2009