Αποχαιρετισμός

Ανταύγειες ονειρικών ηλιοτροπίων
με τυλίξαν
την ώρα που οι σκιές των αερικών
πέφταν πάνω στα κύματα.
Αλμύρα και σούρουπο,
παλίρροια κι αγέρας.
Ο έρωτας έσπαζε,
αφρός,
στα πόδια μου
κι ανάσαινα το γιασεμί του Απείρου,
πριν σ’ αντικρίσω.
Λυκόφωτο του κυκλάμινου
και της ηδονής.
Αλμύρα και σούρουπο,
παλίρροια κι αγέρας.
Ήρθες,
απ’ τη μεριά της θάλασσας,
γυμνός
και στάθηκες μπροστά μου.
Η άμμος στέγνωνε
πάνω στο κορμί σου.
Για μάτια
είχες κοχύλια λευκά
της Σερίφου
και στα μαλλιά
μπλεγμένα φύκια.
Στ’ αριστερό σου αφτί,
για σκουλαρίκι,
κρεμόταν ένας Τρίτωνας
και στα χέρια ανέμιζες,
ηδονικά,
του Ωκεανού τα δίχτυα,
γύρω απ’ το σώμα σου,
για να με φυλακίσεις.
Σπαθί από κόκαλο φάλαινας
κρεμόταν απ’ τη μέση σου,
μισό αλμύρα, μισό λέπια.
Ήσουν της τρικυμίας
και της ηδονής,
στήθος δασύ
κι η αναπνοή σου Ζέφυρος.
Μ’ αγκάλιασες σαν κύμα
ανταριασμένο του πελάγους
κι ύστερα αγκαλιασμένοι
στ’ ανοιχτά χαθήκαμε,
όπως τα βότσαλα
που ρίχνουν τα παιδιά
στη θάλασσα.
Μάγια Μποντζώρλου