Ταξιδιάρικα πουλιά

2ο Βραβείο Ποίησης ΑΝΤΙΠΟΔΕΣ-
ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ
Μετράω τ’ αστέρια
παν’ απ’ την έρημο.
Αφουγκράζομαι τις στιγμές
στην καρδιά της παλίρροιας,
σφαλισμένα όνειρα,
σφραγισμένα μάτια.

*********
Έφυγ’ η αγάπη,
κύλησε σαν το κρασί
μέσα απ’ τη στιγμή
που ράγισε,
μέσα απ’ τα μάτια
που έκλαψαν.

**********

Χάθηκ’ η αγάπη,
τρένο που σφύριξε
τη νύχτα,
γεράκι που φτερούγισε
σε ματωμένο ουρανό.
Χάθηκ’ η αγάπη,
ξεχασμένο πεφταστέρι
στην έρημο,
φτερό του καρχαρία
στο βάθος της θάλασσας.
Κλάμα νεράιδας
η αγάπη
κύλησε στο λυκόφως των κυκλάμινων.
Στάχτη του σούρουπου
τα βήματά σου
στην καρδιά της παλίρροιας
κι ο έρωτας έσβησε
απ’ τον ήχο των κυμάτων

Νύχτα,
μαντόνα της ύφεσης,
νύχτα του αλαφροΐσκιωτου
και της άρνησης
όνειρα πουλιά ξυπνάν το κορμί μου
κι ο έρωτας,
μαγεμένος κομήτης,
να σκίζει το Άπειρο.

************
Τα όνειρά μου σφυρίζουν
μες στη νύχτα
και δε μ’ αφήνουν να κοιμηθώ,
σαν τον σκαντζόχοιρο,
κάτω απ’ το μαξιλάρι μου.

***********

Για ένα αξίζει η ζωή μου
κι αυτό είναι
να φτιάχνω χαρταετούς
για να τους πετάω
στα όνειρά μου.

*******
Φύσαγε αγέρα,
φύσαγε
και πάρε με
στη γη των Λωτοφάγων,
στη χώρα της γαληνεμένης θάλασσας
για να μαζέψω αστερίες και κοχύλια
απ’ τ’ ακρογιάλια των εραστών.

******

Μέρες πουλιά με προσπερνούν
και χάνονται
παλίρροιες πόθων
που ξεσπούν
σε ξενικά ακρογιάλια.
Μέρες φεγγάρια
φωτίζουν το κατόπι μου,
ανάσες
που φουντώνουν την προσμονή.
Τι είναι αυτό που περνά,
με προσπερνά
και χάνεται;
Ο δρόμος που τραβάω
πού με βγάζει;
Από ομίχλη
ήταν το χέρι
που με χάιδεψε
κι ο έρωτας
κόκκινο τριαντάφυλλο
ανάμεσα στα χείλη.

Μάγια Μποντζώλου