Aιγαιοπελαγίτικο

Aιγαιοπελαγίτικο

Από την ποιητική συλλογή "Φρέγια"

Πέρ' απ' τα ήσυχα ακρογιάλια της Μεσόγειος,

πάν' από κλήματα τ' Αυγούστου ιδρωμένα

πέταξες,

σ' ουρανούς ασυννέφιαστους,

στη γη της Επαγγελίας.

Πουλιά λευκά σ' ακολουθούν.

Αγέρας,

γεμάτος αρμύρα κι υποσχέσεις,

σε χτυπάει,

μπάτης θαλασσινός

από τη γη τ' Ατρέα.

Κι εσύ,

Θεός της θάλασσας ατάραχος,

το βλέμμα στρέφεις

στων Αχαιών τη χώρα.

Πέταγμα γλάρων γοργοφτέρουγων

παν' απ' το κύμα.

Όστρακα γυαλίζουν στο στήθος της Σαλώμης

που σε καλεί απανωθέ της.

Φίλντισι τα χέρια,

φύκια τα μαλλιά,

κοράλι για τα χείλη.

Χορός του πέλαγου

για σένα και για μένα.

Τ' όνειρο γίνηκε θάλασσα

κι ήλιος που πελεκάει τις σάρκες,

σπίτια λευκά

κι άνεμος

να φουσκώνει τις αναστάτωσες.

Ανεμώνες λυγερόκορμες

χορεύουν στου ορίζοντα τα βάθη.

Κόκκινο της ζωής,

πράσινο του πελάγους

και χρυσαφένιο του ήλιου.

Γοργόνες σφυρίζουν στα καράβια

και τα δελφίνια να ερωτεύονται τη θάλασσα.

Γαλάζιο τ' ουρανού,

μαβί για το ξημέρωμα.

Κι εγώ να καρτεράω

με τα μαλλιά λιτά στον άνεμο

αντένες καραβιών τρικάταρτων.

Τέλος δεν έχει η προσμονή,

άκρη δεν έχει η θάλασσα.

Κοχύλια οι Τρίτωνες μου κρεμάγαν στο λαιμό.

Η μέρα σφύριξε πέντε

βαπόρι που αχνοχάνεται στο βάθος.

Κι εγώ απ' το βυθό

αστερίες να μαζεύω

καταμεσής στο πέλαγος.

Μάτια γεμάτα θαλασσινή άρμη

με προστάζουν,

μάτια του χαμού

μ' ορίζουν

κι εσύ Αϊ Γιώργης

καβάλα σ' άσπρο άλογο.