Δάκρια πουλιά

Δάκρια πουλιά

Από την ποιητική συλλογή "Φεγγαρόφωτο"

Το τόξο του φεγγαριού

σημάδεψε τον έρωτα,

διαπέρασε την Πούλια,

ξεχύθηκε στο Γαλαξία

και τρύπησε την καρδιά μου.

Ματωμένες μπιγκόνιες λυγίζουν

στο βογκητό του σκοταδιού.

Κι εσύ, με της γάτας το πάτημα,

απλώνεις τα εαρινά όνειρα,

καρβέλια ψωμί,

στο τραπέζι της νύχτας.

Εραστής των κυμάτων

και των Φθινοπωρινών αναμνήσεων,

λυτρωτής των ραγισμένων στιγμών,

εξομολογητής του Έσπερου.

Κομματιασμένα δευτερόλεπτα

σπάζουν ολόγυρά σου

καθώς βαδίζεις στητός

στο δρόμο για το θάνατο.

Αντέστε να φέρετε την άνοιξη

που κρύφτηκε στην παγωνιά.

Αντέστε να μαζέψετε τον ήλιο

που σκόρπισε στη θάλασσα.

Αντέστε στη γη της ανεμώνας,

μαζέψτε τις αναμνήσεις

απ’ τις δροσοσταλίδες,

κεντήστε την προσμονή

με τα όνειρα,

έστω κι αν η μέρα της χίμαιρας

ξημερώσει μακριά μας.

Δάκρια πουλιά

οι θύμισες του έρωτα

θα ξεχυθούν στις στείρες αγκαλιές

και θ’ αναστήσουν το σώμα που κοιμάται,

μέσα απ’ τα μάτια,

μέσα απ’ τις αβέβαιες στιγμές,

μέσα απ’ τα σφαλισμένα χείλη…